الحفيظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحفيظ) اسمٌ...
از عبدالله بن عباس رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «لَا تُمَارِ أَخَاكَ، وَلَا تُمَازِحْهُ، وَلَا تَعِدْهُ مَوْعِدًا فَتُخْلِفَهُ»: «با برادر (مسلمان) خود جدال نکن و با او مزاح (و شوخی آزار دهنده) نکن و به او وعده ای نده که خلاف وعده کنی».
شرح الحديث :
رسول الله صلی الله علیه وسلم از جدالی نهی می کند که کسی با همنشین خود دارد تا از خلال آن اشکالی در سخنش یا عیبی در رای و نظرش بیابد؛ که این اخلاقی مذموم است. و همچنین از افراط در مزاح که به سنگدلی و اذیت و آزار دیگران می انجامد و ثمره ی آن حقد و کینه است، نهی می کند. چنانکه از خُلف وعده نهی می کند که ثمره ی آن حقد و کینه می باشد؛ بنابراین یا نباید وعده داد و یا در صورت وعده دادن باید به آن وفا کرد.