الحفيظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحفيظ) اسمٌ...
از حذیفه بن یمان رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «لا تَقُولُوا: مَا شَاءَ اللهُ وَشَاءَ فُلاَنٌ؛ وَلكِنْ قُولُوا: مَا شَاءَ اللهُ، ثُمَّ شَاءَ فُلاَنٌ»: «نگوييد: آنچه الله و فلانی بخواهد؛ بلکه بگوييد: آنچه الله بخواهد، سپس فلانی بخواهد».
شرح الحديث :
رسول الله صلی الله علیه وسلم از اینکه بعد از ذکر مشیت و امثال آن، اسم مخلوق با «واو» معطوف به اسم خالق ذکر شود، نهی کرده است؛ چون در این صورت تفاوتی میان آنچه معطوف شده و آنکه به او عطف شده نخواهد بود. و یکسان دانستن مخلوق با خالق شرک است؛ اما رسول الله صلی الله علیه وسلم عطف مخلوق به خالق به وسیله ی «ثم» را جایز دانستنه اند چون مخلوقی که به این وسیله به خالق عطف می شود، تابع آن تلقی شده و بعد از آن قرار می گیرد نه هم ردیف آن.