الحفيظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحفيظ) اسمٌ...
از جابر بن عبدالله رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «مَن أَعْطَى في صَداقِ امْرَأَةٍ مِلءَ كَفَّيْهِ سَويقاً أَوْ تَمْراً فَقَدِ اسْتَحَلَّ»: «هرکس به اندازه ی پری دو دستش سویق یا خرما به عنوان مهریه ی زنی بدهد، آن زن را بر خود حلال کرده است».
شرح الحديث :
حدیث مذکور بر این مساله دلالت دارد که مهریه رکنی اساسی در عقد ازدواج نیست و عِوضی نیست که ذاتا مقصود باشد بلکه نوعی بزرگداشت و احترام است که شوهر مانند هدیه یا بخششی جهت تقدیر و به دست آوردن دل همسرش به او می دهد. به همین دلیل جایز است که حتی چیزهای اندکی همچون خرما و غذای سویق به عنوان مهریه قرار گرفته و داده شوند؛ و این زمانی است که چیزی گرانبهاتر از این موارد در اختیار نامزد ازدواج نباشد. و بیانگر تشویق شارع به ازدواج و اقدام کردن برای آن می باشد و اینکه نباید فقر مانعی در مسیر ازدواج تلقی شود. و نباید مهریه سنگی سنگین در مسیر ازدواج افراد باشد؛ ازدواجی که سراسر خیر بوده و پاکدامنی دو طرف این عقد از ثمرات آن است و فرزندانی حاصل آن؛ و باعث محقق شدن مباهات رسول الله صلی الله علیه وسلم در برابر افزایش امتش در دنیا می گردد تا نیرویی باشند در برابر دشمن شان و مباهاتی باشند در قیامت که انبیاء به زیادی آنها ببالند.