الحفيظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحفيظ) اسمٌ...
از ابوموسی اشعری رضی الله عنه روایت است که رسول الله ﷺ فرمودند: «مَن مَرَّ فِي شَيْءٍ مِنْ مَسَاجِدِنَا، أَوْ أَسْوَاقِنَا، ومَعَه نَبْلٌ فَلْيُمْسِك، أَوْ لِيَقْبِضْ عَلَى نِصالِهَا بِكفِّهِ، أَنْ يُصِيب أَحَدًا مِنَ الْمُسْلِمِينَ مِنْهَا بِشَيْءٍ»: «هرکس با نيزه از مساجد يا بازارهای ما می گذرد، بايد نوک آن را با دستش بگيرد تا مبادا به يکی از مسلمانان برخورد کند و آسيبی به او برساند».
شرح الحديث :
هرکس از مساجد و بازار و اماکن تجمع مسلمانان می گذرد و سلاحی چون نیزه و مانند آن به همراه دارد، باید مراقب آن بوده و قبضه ی آن را محکم بگیرد تا مبادا به یکی از مسلمانان آسیبی برسد.